Nog een verslagje van de één na laatste + laatste dag.

De een na laatste ochtend (donderdagochtend) vulden we dozen voor de andere gezinnen van Cyprian die we zouden bezoeken, daarna gingen we uiteraard eerst naar de gehandicapten. We hadden minder tijd omdat we nog met Cyprian mee zouden gaan, maar toch was het weer erg gezellig! We leerden hen namelijk een dansje aan, die we aan de meiden van Betania hadden geleerd. Daar genoten ze ook weer zichtbaar van, wat hebben we gelachen! Daarna was het tijd om afscheid te nemen. Michelle (hun begeleidster) was er nu niet, i.v.m. labor day (een vrije dag in Roemenie), maar er was natuurlijk wel een vervangster. Van het idee dat wij deze gehandicapte mensen zoveel hadden gegeven, werd ze erg emotioneel. Dat werd erger toen ze haar dankwoorden tegenover ons uitsprak. We kregen een broche die in Roemenen eigenlijk de eerste weken van maart dragen als teken van de lente. Deze deden we direct op (ik deed ‘m aan het elastiekje van mijn vlecht, zie foto op: http://morgenstergemeente.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=684&Itemid=294 Ik vertel nog wel wie dat zijn 😉 )

Na de laatste activiteit met de gehandicapten en het overhandigen van hun ‘cadeautje’ aan ons, gingen we weer lunchen met de klussers. Daarna bracht Cyprian ons als activiteitenteam naar zijn andere projecten. Eerst kwamen we bij een gezin, bestaande uit een (zieke) grootmoeder, haar dochter en haar kinderen. Weet niet precies meer hoeveel ze er had, maar sowieso 4 zonen. Twee daarvan waren rond mijn leeftijd, die kunnen met de hulp van Cyprian naar school gaan. De anderen waren iets van 2/3, die was heel verlegen en lag op zijn buik op bed. Hij heeft zijn gezichtje niet laten zien. En de ander was misschien net een jaar. Die keek heel nieuwsgierig naar ons en heeft ook de cadeautjes uit de doos aangepakt. Het was weer erg aangrijpend om te bedenken dat deze mensen zonder de hulp van Cyprian op straat zouden moeten leven. Hun huisje hebben ze namelijk ook aan hen te danken.

Na dit gezin, gingen we nog naar een ander gezin die bij velen bekend was, omdat ze gesponsord worden door een gezin uit Stolwijk. Ik wist daar verder niks van, maar dat maakte niet echt uit. We hebben hun ‘huisje’ gezien. Met een stapelbed, een tweepersoonsbed en een kast was het vertrek al vol. Er was nog net ruimte om te lopen, zodat we niet met de hele groep naar binnen konden. Zeker niet toen we de doos op de grond zetten, zodat ze het konden uitpakken. Ook deze doos werd met veel enthousiasme en dankbaarheid in ontvangst genomen. Aan de kinderen (niet alleen die van het gezin, maar ook aan die op straat rondliepen i.v.m. die vrije dag) hebben we snoepjes uitgedeeld. Dat is ook wel iets waar we geluk mee hadden/gezegend mee zijn. Anders hadden we al deze kinderen nooit gezien! En dat vond ik uiteraard het meest mooie. Er was ook één meisje uit de buurt (voor zover ik weet hoorde ze niet bij het gezin), die me telkens kwam knuffelen. Later zei Cyprian tegen mij: ze denkt dat jij een meisje bent die hier vorig jaar geweest is, door je haarkleur waarschijnlijk. Dat vond ik wel leuk om te horen, maar ergens maakte me het ook niet zoveel uit, het is altijd leuk om op deze manier aandacht te krijgen van zo’n schattig klein meissie.

Na dit gezin bezochten we nog twee adressen waar gehandicapten wonen. Op de eerste wonen twee intelligente zussen, allebei de universiteit afgerond, maar niet aan het werk, omdat de wet zegt dat dat niet mag. Ik kan dat nog steeds niet begrijpen, de oudste, Alina, (op de foto waar ik dus die broche onderaan mijn vlecht heb, zit zij in een roze huispak) kon ook heel goed Engels, waardoor we makkelijk met haar konden communiceren. Het andere meisje op de foto is haar zusje, Mihaela. Zij was veel minder spraakzaam, maar als we haar wat vroegen, kregen we ook in het Engels antwoord. Dat was wel heel tof! Goed om te zien dat er als Roemenen(die dus wel gewoon in de stad wonen i.t.t. de Roma’s) hulp krijgen als ze dat nodig hebben, terwijl de overheid dat onmogelijk maakt.

Het laatste bezoek was het meest indrukwekkend. Dat was een man van 41 jaar met een ziekte die zijn botten heel broos maakt. Cyprian zei: ze zijn als glas, hij hoeft bijv. een vinger, maar een klein beetje te bewegen en het breekt. Hij woont bij zijn moeder, die al over de 60 is. Ondanks alles wat deze man meemaakt, was hij zo vrolijk! Ik vroeg aan hem: mag ik je iets vragen? Gelukkig kon dat rechtstreeks, in het Engels, omdat hij dat zichzelf geleerd heeft. Hij kan niks, maar met een laptop kan hij zo goed overweg. Door de muis op zijn kop te houden en daar een plankje over te leggen, kon hij zijn hand stil houden en toch de computer bedienen. In een heel rap tempo trouwens, prachtig om te zien! Hij kan heel goed programmeren, dat doet hij het meest, maar zo heeft hij zichzelf dus ook Engels geleerd. Dus ik vroeg hem: wat vind je er nou van dat wij je met zoveel mensen komen bezoeken? (Ik had namelijk nog steeds het gevoel wat ik bij de Roma’s ook had: het zijn mensen! Geen bezienswaardigheden… Ik had ook mijn camera al niet meer bij me, ik had hem namelijk vanuit het busje al zien liggen en dacht: nu ben ik er helemaal klaar mee, weg met die camera…) Zijn antwoord: ik ben zo blij! Zo blij dat jullie me komen bezoeken, want ik krijg nooit bezoek. Daarbij wist hij wie hij was in Jezus en daar getuigde hij ook van, heel bijzonder!

Na zijn getuigenis gingen we terug naar het hostel. De mensen die wilden konden zich nog omkleden, omdat we met de meiden van Betania naar een adventure park gingen. In zo’n park zijn parcours in de bomen uitgezet. Je zit dan aan kabels vast en moet over allerlei ‘obstakels’. Dit heb ik al verschillende zomers gedaan, laatste keer was twee jaar geleden ofzo, dus ik had er super zin in! Beatrice wilde met mij en uiteraard vond ik dat helemaal niet erg. Toch vond zij het best wel eng, maar ik bleef haar aanmoedigen. Ik ging ook voor, zodat ze mij na kon doen. Na een paar ‘obstakels’ zag ik haar langzaamaan ontspannen. Dat was zo mooi! Op een gegeven moment stond ze ook met me mee te juichen als ik een obstakel leuk vond om te doen. Verschillende keren heb ik haar verteld dat ik onwijs trots op haar ben en dat ze een overwinnaar is! Niet alleen van de obstakels, maar vooral van zichzelf! Aan het begin was ze namelijk echt bang, maar uiteindelijk gaf het haar zo’n kick. Net zoals ik altijd had bij het doen van zo’n parcours, nu iets minder omdat ik Bettie alles moest leren/voordoen. Zij dacht af en toe ook dat ik dat saai vond, maar niets was minder waar: ik genoot ervan! Ik ben echt trots op haar! (:

Na de parcours gingen we naar het restaurant bij het adventure park. Daar hebben we een afscheidsdiner genomen. Voor alle meiden was het de eerste keer dat ze in een restaurant aten, een hele ervaring dus! Daarna kwam het echte afscheid, veel van de meiden waren emotioneel, wat goed te begrijpen is, want vaak komen er wel groepen Nederlanders, maar die bemoeien zich nooit met hen. Nu hadden wij elke avond een activiteit voorbereid en dat moeten ze nu missen. Gelukkig hadden we foto’s om uit te delen, zodat ze een tastbare herinnering hebben.

Teruggekomen bij het hostel waren André (ons contactpersoon en directeur van Betania) en Cyprian daar. We besloten de dag en evalueerden wat er de afgelopen dag gebeurt was. Van André hebben we allemaal een certificaat gekregen én een broche met de Nederlandse+Roemeense vlag. Na het centrale gedeelte was iedereen vrij om te gaan en staan waar ze maar wilden. De meesten gingen douchen/slapen, omdat het al laat was, maar ik heb met Cyprian gepraat. Ik had natuurlijk al vaak genoeg gevraagd hoe hij in contact was gekomen met mensen/wat hij voor ze doet enz. Maar ik wilde ook weten wanneer hij wist dat hij dit werk wilde doen enz. Meer persoonlijk dus. Daar had ik nu de gelegenheid voor, dus die greep ik dan ook. Hij vertelde dat dat kwam door zijn bekering. De liefde van Jezus wilde hij uitdelen! Zo hebben we een tijdje doorgepraat over het geloof, heel gaaf! Daarna gingen we door over mijn studie en dat ik zulk werk ook wil gaan doen. Hij vroeg ook wat mijn broertje later wilde doen, ik had hem al verteld dat Arjan mee was 😉 Omdat die toch ook nog beneden zat, is hij erbij komen zitten en heeft dat zelf verteld. Rond een uurtje of half één breiden we er toch maar een eind aan en ik bedankte hem voor het gesprek. En hij zei ook dat het goed was. ‘Especially the part about Jesus, that’s important,’ drukte hij me op het hart.


De volgende ochtend was het dus inpakken en wegwezen. We mochten nog kijken in de opgeknapte snoezelruimte en slaapkamers op het terrein van Betania. Daarna dronken we nog koffie/fris met de meiden die er waren en een aantal hulpverleners van het autistische centrum. Ook Cyprian was er en ik heb hem gevraagd om een foto samen. Dat wilde ik al de hele tijd, maar durfde het op een of andere manier niet te vragen. Ik vroeg hem alles, maar dat niet. Gelukkig had ik nog net op tijd de moed en ik kan niet wachten om hem te hebben. Uiteindelijk heb ik iedereen de hand geschud en de meiden een knuffel gegeven. Als laatste schudde ik de hand van Simona, één van de hulpverleners, die ons de eerste dag een rondleiding had gegeven. Zij zei iets heel moois tegen me. Uiteraard het standaard ‘bedankt voor alles wat je hier gedaan hebt’, maar ze voegde toe: ‘je was een voorbeeld voor ons allemaal’. Daardoor raakte ik sprakeloos, maar ik keek haar aan en wist dat ze het meende. Daarom zei ik dankjewel en volgde de groep het terrein af. Alle indrukken van de week speelden toen nog steeds door mijn hoofd. In het hostel gekomen, wilde ik daar dus wat over uploaden, maar ik kon de woorden niet vinden. Daarom heb ik het kort gehouden en nu het laatste verslag geupload.

Ik vond het heel fijn om dit allemaal te schrijven toen ik in Roemenie was en ik weet dat jullie lezers ervan genoten hebben, bedankt voor het meeleven. Mensen die ook nog de moeite hebben genomen om te reageren: ook bedankt, dat vond ik superleuk om te lezen! Ik hoop dat één ding duidelijk is: dit werk heeft mijn hart en ik ga het heel erg missen!

Voor alles is een laatste x…

Laatste keer je kamer rondkijken of je alles in je koffer hebt.
Laatste keer in het busje van Betania naar Betania om afscheid te nemen.
Laatste keer praten met Cyprian, de social worker, voor wie ik zoveel bewondering heb.
Laatste keer praten met een van de hulpverleners van het autistische centrum, wiens werk ik zo interessant vind.
Laatste keer een knuffel geven aan de meiden, die in korte tijd zo dierbaar zijn geworden.
Laatste keer de weg van Betania naar het hostel lopen, om de koffers op te halen.
Laatste keer het korte, grindpaadje aflopen, waarbij bij elke stap de grond onder je schoenen knispert.
Laatste keer in Bacau, het vliegtuig vertrekt om 15.30 (geloof ik).


Het is duidelijk, ik heb geen woorden om te beschrijven wat ik nu voel. Alles van gisteren zal ik in het vliegtuig uittikken en uploaden als ik thuis ben. Ik ga het hier missen!!

Laatste x Roma: voetbaltoernooi + cadeautjes voor de kids!

Sorry, ik heb gisteravond niet meer geblogd, omdat ik geen zin meer had. Het was laat geworden met de meiden van Betania en… Bettie was er toch!! Ze mocht om zes uur weg van haar baas, echt geweldig!! We gingen dus sieraden maken en zij heeft mij de ketting van het setje gegeven, zodat ik haar kan herinneren. En zij heeft het armbandje gehouden als herinnering aan mij. Ik had nog steeds niet geloven dat ze mij die heeft gegeven, want het was eigenlijk voor haar. Wij geven de meiden wat ze zelf niet hebben, maar ze stond erop, dus dan zeg je ook geen nee. Foto van ons en het setje staat als het goed is hieronder!

En dan nu naar vandaag, de dag begon voor mij op de locatie. We hielpen de mannen die klusten in de snoezelruimte met het brengen van de snoezelspulletjes. Superleuke dingen zitten erbij, zoals een wolk als lamp en een nep aquarium! Daarna heb ik de klussers in de huizen van de meiden geholpen het ramen zemen en tape weghalen, waardoor ik bijna te laat was bij de gehandicapten. Gelukkig zitten zij achterop hetzelfde terrein, dus ik was er met een minuut. Daar hebben we gezellig geschilderd en sieraden gemaakt. Ik deed samen met Claudiu (die ik eerder noemde tijdens de parachute game). Hij heeft (denk ik) een vorm van spasme, want hij kan zijn eigen spieren niet besturen. Hij heeft moeite met de fijne motoriek, dus ik hielp hem met het overtrekken van de tekening op de canvas (d.m.v. carbonpapier), waarna hij daartussen kon verven. Vond ik uiteraard weer geweldig om te zien, ik heb weer echt genoten! (Voor foto’s hiervan, zie dagverslag op de morgenstersite! http://morgenstergemeente.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=683&Itemid=293)

Nadat de schilderijtjes en sieraden af waren, gingen we terug naar de klussers om de pannenkoeken te eten die Jan en Carola weer hadden verzorgd. Na de pannenkoeken hebben, gingen we weer terug naar de gehandicapten voor het zeskamp met oud- Hollandse spelletjes gedaan. We moesten hen natuurlijk wel wat meer helpen dan de Roma, maar het was weer op hun gezichten af te lezen dat ze het onwijs leuk vonden. Daarna kregen ook zij een diploma en gingen we weer naar buiten. Michelle (hun begeleider) zei al dat het kon gaan regenen, omdat de lucht betrok. Later zagen we Cyprian en die zei het ook. Het is natuurlijk dagenlang heerlijk warm geweest en dat krijg je dat… Dus wij snel (met z’n allen) naar het hostel om ons om te kleden en naar het Roma dorp om de kleine kinderen en de grote jongens op te halen, want eindelijk kwam het langverwachte voetbaltoernooi met die jongens! Zij hadden volgens Cyprian al weken geoefend en konden niet wachten om tegen onze mannen te voetballen. Dit deden we niet op het grasveld bij de Roma, maar op een voetbalveld bij een school. Die was door Cyprian geregeld, dus het zou super jammer zijn als het zou gaan regenen, dan zou het veld glad worden… Uiteindelijk is het de hele wedstrijd droog gebleven. De Roemenen hebben met 4-1 gewonnen, maar dat was ze van harte gegund. Ze kregen een medaille en vertrokken van het veld. De kleine kinderen bleven, want er waren nog dozen met spullen om uit te delen! De spullen hadden we in vooraf in de kerk verzameld. Denk aan: knuffels, schriften, potloden. Allerlei handjes bleven zich uitstrekken en gillen: me! me! please! please! En ja hoor, terwijl we aan het uitdelen te waren, begon het te regenen! Weer een zegening, want, zoals ik al zei, moesten we er niet aan denken als het veld tijdens de wedstrijd nat was geworden!! Na het uitdelen, bracht Cyprian de kinderen weer terug, want wij moesten super snel naar het hostel om terug om te kleden. We hadden namelijk een Roemeens restaurant besproken. Daar gingen we met de taxi naar toe. Nou, één grote zaal met tafels in een U-vorm + een lopend buffetje. Het was niet allemaal lekker en het werd ook niet overdreven snel aangevuld, maar ach… Het was wel gezellig!

Doordat het allemaal niet zo snel ging, waren we te laat bij de meiden van Betania. Laura (één van die meiden) vond dat ook echt niet leuk. Ze wees naar de tijd op haar telefoon en zei van alles. Niet dat ik haar kon verstaan, maar Bettie zei; luister maar niet naar haar, zo is ze altijd, trek het je niet aan. En ik had zoiets van: het is al goed, ik kan het toch niet verstaan. De hele avond hebben we gedanst: Roemeense dansen, twee emmertjes water halen, hoofd+schouders+knieën+teen, alles was even gezellig/grappig. Natuurlijk was Bettie de hele tijd bij mij en ze zei ook: ik ben echt altijd bij jou. Waarop ik zei: dat vind ik ook helemaal niet erg (: Heb nu ook super zin in morgenmiddag! 16.00 activiteit in het adventure park met de meiden. Lekker klimmen in de bomen met z’n allen!! Voor zover ik het heb begrepen, moeten we sowieso duo’s vormen, dus het is geen vraag met wie ik dan ga… Nu maar eens slapen, want voor vieren gaan we waarschijnlijk naar nog 3 andere projecten van Cyprian (naast de Roma waar we nu elke keer waren) en morgenochtend is er natuurlijk weer een activiteit met de gehandicapten, dus moet ik weer actief zijn. Slaap lekker!

Liefs,
Eline
Bettie+sieraden

Twee x fotolijstjes versieren (:

Hallo allemaal,

we gaan nu bijna eten, maar voor ons als activiteitenteam is er geen tijd meer om te douchen. We waren namelijk laat terug, maar het programma bij de Roma kids was dan ook weer superleuk! Ik vertelde toch dat de kinderen telkens vroegen wanneer ze de foto’s kregen?? Dat was dus vandaag!
Terwijl wij vanmorgen (als eerste activiteit na de boodschappen) met de gehandicapten fotolijstjes versierden, waren een aantal mensen niet aanwezig, omdat ze een aantal foto’s gingen ontwikkelen. Niet alleen van de Roma kids, maar ook van de gehandicapten zelf en ook van de meiden van Betania (die krijgen ze vanavond of morgen). Na het versieren van de fotolijstjes met de gehandicapten, hadden we lunch, waarna we spelletje met de gehandicapten hebben gedaan. Ballontrappen, bal overgooien, stoepkrijten, wat hadden ze het naar hun zin! Alweer, prachtig om te zien! Na die spelletjes werden de gehandicapten weer opgehaald en uiteraard mochten ze hun lijstjes met portretfoto meenemen!

Daarna gingen we dus terug naar het hostel, omkleden en naar de Roma kids. We werden direct weer enthousiast ontvangen, waarna we de fotolijstjes gingen uitdelen. De kinderen gingen ze versieren en daarna konden ze bij Renata (onze fotografe) een foto krijgen. Dat duurde dus wel eventjes, daarna hadden we canvasdoeken en verf zodat ze konden schilderen. Dat was echt genieten! Kan best wezen dat het gras ranzig is, wat maakt mij het uit! Zet mij tussen de kinderen, laat me kijken hoe zij verven en het telkens laten zien, dat is voor mij verwennerij! Totdat de 16+ jongens zich ermee gaan bemoeien. Eigenlijk vond ik dat nog leuk ook, want ik probeerde wel met ze te praten. Ze begonnen wel in het Roemeens te ‘roddelen’, dus keek ik eens niet vriendelijk. Daardoor gingen ze lachen en dat vond ik ook weer leuk, als zij maar vrolijk zijn. Was opzich niet iedereen het mee eens, beter gaf ik ze geen aandacht meer, maar ik vond het gewoon leuk!

Na alle creatieve uitspattingen, kwamen de pannenkoeken. Die hadden een aantal mensen ’s morgens al gebakken. Nadat die uitgedeeld waren, gingen we opruimen, uitzwaaien en weer terug naar het hostel. Na het eten gaan we weer naar de meiden van Betania, sieraden maken! Hopelijk maak ik wat voor Beatrice, zin in! (: